«لطفا دانشگاهها را تعطیل کنید»

در همه دنیا به جز سومالی، بخش هایی از سودان جنوبی، مناطق قبایلی وزیرستان شمالی پاکستان و اطراف غارهای تورابورا در افغانستان؛ هدف از تاسیس دانشگاه و سایر نهادهای مرتبط با دانش، استفاده از آخرین دستاوردهای آموزشی، پژوهشی و فناوری برای اداره بهتر امور کشور، ارتقاء کیفیت زندگی مردم و  افزایش ثروت جامعه است اما وقتی قرار نیست از این دستاوردها استفاده کنیم؛ چه نیازی به این نهاد و هزینه کردن برای آن داریم؟ ما در مقام شعار حرف های قشنگ زیادی می زنیم اما در مقام عمل نشان داده ایم که نه به کلیت دانشگاه اعتقاد داریم و نه به کارکرد آن باور. مصادیق زیادی برای این ادعا می توان ارایه کرد از آن جمله:  

دانشگاه می گوید انحصار در هر چیزی، ضد نوآوری و مفسده انگیز است اما ما تقریبا همه تولیدات  مهم صنعتی، فرهنگی و رسانه های مان انحصاری است.

دانشگاه می گوید رشد نوآوری و شکوفایی اقتصاد در گرو رقابت آزاد و سالم است؛ اما ما بیش از 70 درصد اقتصادمان در دست شرکت های دولتی، خصولتی و نهادهای خارج از دولت است و هیچ دولتی حاضر به اجرای سیاست های ابلاغی اصل 44 قانون اساسی نیست.

دانشگاه می گوید پیشرفت و تعالی کشور از مسیر توسعه علمی و دانش بنیان حاصل می شود؛ اما ما بیشتر پروژه های کلان، متوسط و حتی کوچک مان، پیمانکاربنیان و دلال بنیان است.

دانشگاه می گوید در عصر دانش و مفاهیم، دانشجویان دکتری که موتور محرکه پیشرفت علمی-اقتصادی کشور هستند باید بدون دغدغه ی مالی به پژوهش بپردازند اما ما پژوهانه دانشجویان دکتری را که پس از سالها با هزاران سلام و صلوات برقرار شده بود؛ قطع می کنیم.

دانشگاه می گوید ارزش افزوده و اشتغالزایی در سرمایه گذاری در صنایع کوچک و دانش بنیان و همچنین تکمیل زنجیره ارزش صنایع بزرگ است؛ اما ما همه تلاش مان در تاسیس صنایع بزرگ و بالادستی است.

دانشگاه می گوید در مناطق  خشک و کم آب کشاورزی انجام نشود؛ اما ما در کم آب ترین دشت ها، آب بر ترین اقلام کشاورزی را کشت می کنیم.

دانشگاه می گوید که تولید خودوری نا ایمن، پرمصرف و بی کیفیت عاقلانه نیست، اما ما نه تنها تولید می کنیم بلکه با کمال افتخار از این تولید حمایت می کنیم.

دانشگاه می گوید صنایع آهن، فولاد، روی، مس و آلومنیم را در کنار آب دریا تاسیس کنید که هم آلودگی شان رقیق تر شود و هم آب شیرین گرانقیمت مصرف نشود؛ اما ما در دل کویر این صنایع را برپا می کنیم و شیرین ترین آب ایران را از دهن مردم می گیریم و به کام آن صنایع می ریزیم و مردم آن مناطق به صعب العلاج ترین بیماری های شناخته و ناشناخته مبتلا می کنیم.

دانشگاه می گوید یکی از بزرگترین کارها در این دوران، شیرین کردن آب های شور است اما ما با ساختن سدی که "افتخار ملی" نام گرفت؛ شیرین ترین آب های کشور را از شورترین آب اقیانوس ها هم شورتر می کنیم.

دانشگاه می گوید با بکارگیری دولت الکترونیک باید حجم و هزینه های دولت کاهش و شفافیت افزایش یابد؛ اما ما هرچه دولت الکترونیک را گسترش داده ایم دولت فیزیکی بزرگتر، هزینه هایش افزون تر و فسادش هم سیستماتیک تر شده است.

دانشگاه می گوید اگر کاری انجام دادید و نتیجه مناسب نگرفتید یا نتیجه عکس گرفتید، لازم است در روش انجام کار یا اصل کار تجدیدنظر کنید؛ اما ما آنقدر بر روش اشتباه یا کار غلط خود پافشاری می کنیم تا نارضایتی عمومی و تنفر جمعی ایجاد نماییم. 

لذا شایسته است دانشگاهی که بیشتر زینت المجالس به نظر می رسد تا حلال المسایل؛ تعطیل شود شاید باقیمانده استادان و دانشجویان نخبه مزاحم هم، کشور را ترک کنند و همه به این یقین برسند در جامعه ای که در آن نفت می تواند جای نخبگان علمی اش فکر کند، تصمیم بگیرد و اشتباهات مردم و مسولینش را جبران کند؛ نه به دانش نیاز است نه پژوهش و نه شرکت و اقتصاد دانش بنیان.

پی نوشت1: دقیقا به همان دلایل بالا، لازم است که آموزش و پرورش هم تعطیل شود اما بهتر است تعطیلی آموزش و پرورش به عنوان نوآوری بودجه سال 98 مطرح گردد. برای ذوق زدگی مردم، در هر سال یک شیرین کاری نوآورانه لازم است.

پی نوشت2: با تعطیلی آموزش عالی و آموزش و پرورش می توان میزان یارانه ها را به دو برابر مبلغ فعلی افزایش داد.

پی نوشت3: این یادداشت پاسخی کوتاه به هجمه هایی است که در هنگام بررسی لایحه بودجه سال 97 کشور از سوی بعضی افراد صاحب مناصب رسمی و بعضی تشکل های مجهول علیه دانشگاه و دانشگاهیان انجام شد.

پی نوشت 4: دانشگاه جای خواب نیست کسانی که می گویند در دانشگاه می خوابند و حقوق آنچنانی می گیرند سازوکار دانشگاه را نمی شناسند و باید دید کجا و چگونه دکترا گرفته اند؟ آیا در کلاس درس از خاطرات اکسفورد هم می گویند یا نه؟

 

متن از جناب آقای دکتر بابک مختاری دانشیار شیمی آلی دانشگاه شهید چمران 

اهواز