تاریخچه آبکاری مدرن
آبکاری مدرن توسط دانشمند ایتالیایی Valentino Brugnatelli در سال1805اختراع گردید که پنج سال زودتر از اختراع پیل ولتا بود.اختراعات Valentino Brugnatelli توسط آکادمی فرانسه سرکوب شد. تا سی سال بعد توجه خاصی به آن نشد. انگلیس و روسیه کبیر به صورت جداگانه رسوب گذاری فلز بر روی قطعات فلزی به کار رفته در صنعت چاپ (مشابه یافته های Valentino Brugnatelli) را انجام دادند.
Boris Jacobi نه تنها در روسیه آبکاری گالونیزه را کشف کرد بلکه مجسمه های آبکاری شده را توسعه داد.دانشمندان دیگری نیز در گسترش این صنعت نو پا در روسیه مشارکت داشتند. تا اینکه روسیه قادر بود در اوسط قرن نوزدهم مجسمه های عظیم را آبکاری نماید، که در کلیسا ها استفاده می شده است.همچنین گنبد کلیسایی در سنتزربورگ به رنگ طلایی به روش آبکاری در آمد.
پس از آن جان رایت از بیرمنگام انگلیس کشف کرد استفاده از سیانید پتاسیم در الکترولیت نقره و طلا نقشی اساسی دارد.همانطور که علم الکتروشیمی توسعه بافت ارتباط آن با آبکاری نیز مشخص تر شد. آبکاری تجاری نیکل،روی ،برنج و قلع در دهه 1850 توسعه یافت.صنعت آبکاری در اواخر قرن نوزدهم با پیدایش مولد های برق غول پیکر توسعه زیادی یافت که بشر را قادر ساخت تا بتواند قطعات مختلف همچون قطعات نظامی و قطعات خودرو را جهت مقاومت در برابر خوردگی، آبکاری نماید.
دو جنگ جهانی و رشد صنعت حمل و نقل عواملی بودند که در رشد صنعت آبکاری تاثیر مثبت داشتند. این پیشرفت باعث اصلاح و اختراع چندین روش آبکاری همچون آبکاری کروم،برنز و نیکا سولفاماتی شد. همچنین در این دوران استفاده از وان های چربیگیر خودکار به جای دستی استفاده گردید.
یکی از فیزکدانان آمرکایی به نام Richard Feynman ایده اصلی دوست خود را به یک اختراع موفق تبدیل کرد و آن آبکاری بروی پلاستیک بود.
