تعریف نانو کامپوزیت های پلیمری
کامپوزیت های از دیر باز نقش مهمی در زندگی انسانها ایفا کرده اند. امروزه پیشرفتهای قابلتوجه در این صنعت صورت گرفته است که در اینجا برای فعالان صنعت آبکاری توضیحی اجمالی در مورد نانو کامپوزیت های پلیمری داده می شود.
کامپوزیت ها موادی هستند که از اختلاط حداقل دو فاز جامد متمایز ( فاز زمینه یا بافت) و فاز توزیعی (تقویتی) تشکیل می شوند. خواص کلی این ترکیبات به طور مشخصی با خواص هر یک از اجزای تشکیل دهنده متفاوت است. ماده فاز زمینه معمولا پیوسته نرم است. این فاز تقویت کنند ها را بهم چسبانده و آنها را از آثار محیطی حفاظت می کند و بار وارده با آنها تقسیم می کند. فاز دوم که درون فاز زمینه قرار می گیرد معمولا محکم تر است، از اینرو گاهی فاز تقویتی نیز نامیده می شود.
نانو کامپوزیت
این ترکیبات دسته ای از کامچوزیت هایی هستند که در آنها یکی از اجزا (فاز توزیعی) حداقل در یک بعد در مقیاس نانو باشد. این مواد بر اساس بافت به نانو کامپوزیت های پلیمری، فلزی و سرامیکی و بر اساس فاز تقویتی به نانو کامپوزیت های پلیمر- سرامیک، پلیمر-پلیمر، سرامیک-پلیمر، سرامیک-سرامیک و سرامیک-فلز تقسیم می شوند.
نانو کامپوزیت های پلیمری
این مواد ترکیبی از یک بافت پلیمری و یک تقویت کننده از جنس مواد نانو مقیاس مانند نانو لوله های کربنی اند. عوامل متعددی از جمله روش سنتز، ریخت شناسی، نوع نانو ذرات به کار رفته به عنوان فاز تقویتی، رفتار سطحی آنها و بافت پلیمری بر خواص نانو کامپوزیت ها اثر می گذارند.
