ایجاد پوشش با روش پاشیدن
هدف از ایجاد پوشش توسط فلزات (Metal coating ) ایجاد یک لایه پوششی روی سطح فلز است تا سطوحی که در معرض سایش یا خوردگی هستند محافظت شوند و مقاومت محصول نهایی در برابرعوامل فرسایشی و خوردگی ناشی از شرایط افزیش یابد .
پوشش با روش پاشیدن را می توان با ذوب کردن فلز پوشش و تبدیل آن به ذرات اتمیزه در محفطه پوشش انجام داد . فلز مذاب با سرعت 100 الی 270 متر در ثانیه به سطح فلز پایه می خورد و در حین تصادم روی آن پخش می شود و به آن می چسبد. هنوز به درستی معلوم نشده است که آیا عمل انجماد پوشش قبل از برخورد به سطح و یا روی سطح فلز پایه صورت می گیرد ولی افزایش کم دما روی فلز پایه موید این نکته است که حداقل مقداری از عمل انجآن از سطح آن از سطح فلز پایه انجام می شود. ضخات پوشش را با تغییر دادن سرعت حرکت تفنگ پاشش و فاصله ی نسبی آن از سطح فلز پایه و با تکرار دفعات پاشش می توان تنظیم کرد . ذرات پهن شده منجمد پوشش به سطح فلز پایه تنها بر اثر نیروهای مکانیکی می چسبند و عمل آلیاژشدن بین دو فلز اتفاق نمی افتد بنابراین باید سطح لز پایه تمییز و به اندازه کافی زبر باشد . بدین منظور ساچمه زنی انجام می شود . وقتی ذرات فلز پوشش روی سطح فلز پایه پهن شدند و تا حدی به هم جوش خوردند پوششی چسبنده ایجاد می کنند . از آنجا که نحوه رشد پوشش بسیار متخلخل است و دارای مقادیر متنابهی اکسید است . مقدار اکسید و تخلخل به روش پاشیدن بستگی دارد . علیرغم وجود اکسید زیاد و تخلخل ، قابلیت هدایت پوشش و هدایت در سطح مشترک چوشش و فلز پایه به اندازه کافی خوب است ، به طوری که فلز و پوشش آن بسته به جنس فلزات انتخاب شده ، تواما به صورت آندی و یا کاتدی عمل می کنند. صرف نظر از خواص الکتروشیمیایی پوشش ف خواص خوردگی این پوشش ها با پوشش های حاصل از روش های دیگر کاملا فرق دارد و وجود تخلخل موجب خوردگی می شود . محصولات ناشی از خوردگی باعث خوردگی بیشتری می شوند . غالبا بعد از ایجاد پوشش های پاششی از موادی نظیر واکس ها ، گریس ، لاک ها و ممانعت کننده ها استفاده می کنند تا حفره ها را بگیرند و برای رنگ کاری بعدی نیز این مواد مناسب اند. نقش جلوگیری از خوردگی این مواد به تنهایی خوب است لیکن در برخی حالات خص استفاده از مواد آب بندی کننده و یا رنگ ها باعث کاهش این نقش حفاظتی می شود، اگر فلز پایه بعدا بر اثر از بین رفتن فلز پوشش خورده شود و بر اثر کاهش نواحی آندی ناشی از ماده آب بندی کننده سرعت خوردگی در محل های خاصی افزایش می یابد . همچنین می توان با ترکیبی خاص از پوشش و فلز پایه و با اعمال عملیات حرارتی پس از پاشیدن فلز ف خواص خوردگی سیستم را بهبود بخشد وبا عملیات حرارتی لایه ای نفوذی و آلیاژیبین فلز و پوشش ایجاد کرد . لایه های آلیاژی یا اکسید های فلزی ممکن است مقاومت به خوردگی بیشتری نسبت به پوشش داشته باشند . به علت کم بودن گرما بر روی فلز پای خطر اعوجاج و تغییر خواص مکانیکی در حین فرآیند پوشش دادن وجود دارد. همچنین گرمای زیاد خارج شده از تفنگ پاشش و سرعت سرد شدن زیاد ذرات اتمیزه شده باعث می شود تا بتوانیم پوشش هایی با نقطه ذوب بیشتر از فلز اصلی را روی آن اعمال کنیم . احتمال ساچمه زنی و استفاده از وسایل پاشش ، سرعت زیاد پاشش و قابلیت خودکار کردن فرآیند باعث می شود تا این فرآیند بسیار مفید باشد و برای فلزات مختلف و با ابعاد متعددی به کار رود . همچنین می توان پوشش را در کارخانه و یا در محل بر روی قطعه نصب شده اعمال کرد . مزیت دیگر این روش این است که می توان پوشش هایی با ضخامت کنترل شده روی قطعاتی با اشکال پیچیده به دست آورد گرچه ایجاد پوشش روی قطعات با شکل ساده آسانتر و از نظر اقتصادی مقرون به صرفه تر است و همین طور می توان با پوشاندن سایر قسمت ه پوشش خاصی را روی منطقه مشخصی ایجاد کرد . در هر حال اگرقیمت ساچمه زنی راعم به حساب بیاریم این روش از سایر فرایند های چوشش دادن گرانتر است و مقدار زیادی از فلز پوشش نیز بر اثر پاشش بیش از حد تلف می شود ، کم بودن چسبندگی نیز جزو معایب آن است بسته به نوع کار و فلز انتخاب شده تخلخل نیز ممکن است جزو معایب یا مزایای آن باشد .
